Deze presentatie verenigt twee sleutelreeksen uit het oeuvre van Öznur Özturk en ontvouwt zo haar artistieke traject als een voortdurende dialoog tussen verleden en heden, tussen cultureel erfgoed en verandering. De werken weerspiegelen Öznur’s eigen positie tussen werelden en haar zoektocht naar verzoening te midden van botsende culturen en identiteiten.
Verdwijnende ogen en gezichten fungeren als krachtige symbolen voor het verlies of de vervaging van identiteit en het gevoel nergens volledig bij te horen. Een zwaar beladen gezinsfoto met kinderen en het beeld van een jong kind waarop een röntgenfoto is geplaatst voegen een extra gelaagdheid van betekenis toe.
Tegelijkertijd verschijnen portretten van jonge meisjes, geplaatst in geschilderde achtergronden vol mediterrane symboliek – tapijtachtige patronen, palmbomen en architecturale bogen. Het jonge meisje belichaamt kwetsbaarheid en fragiliteit, maar ook zuiverheid en potentieel. De duif in haar hand verwijst naar vrede en verdraagzaamheid. Ook het beeld van Moederaarde – een moeder in de bloei van haar leven, voorgesteld als een godin – en het jongetje dat het universele kind-zijn verbeeldt, benadrukken de centrale thema’s van Öznur’s praktijk: de vrouw en het gezin als ankerpunten van cultuur, identiteit en collectief geheugen.
Data woensdag 24 september - zondag 9 november
Locatie Bureau Europa, platform voor architectuur en design
Toegang gratis